γραφει ο αρισταρχος
Παρέα με τον νέο μου εαυτό πήρα το λεωφορείο για να κατέβω στην πλατεία Αριστοτέλους. Τέρμα πια τα παλιά. Αναθεώρησα τα πάντα μέσα μου. Έπαψα να στοχεύω τον εαυτό μου ξαπλωμένος όλη μέρα πάνω σε έναν καναπέ. Έπαψα να εκθέτω τον εαυτό μου σε ανούσιες ψιχαλισμένες συγκεντρώσεις και πορείες χωρίς τίποτε το συγκεκριμένο. Βαρέθηκα την μεμψιμοιρία και αποφάσισα πως πρέπει να χειροκροτώ αυτούς που όλη μέρα πολεμούν για το καλό μου.
Εν τάξει, υπάρχουν οι βολεμένοι που ακόμη έχουν υποδόριο λίπος και μου φωνάζουν “κάτσε κάτω φταίχτη, μπαταξή, σπάταλε. Καλά είμαστε δεν το βλέπεις;” Τι κι αν δεν το βλέπω, σε πιστεύω. Σςςςς μη μας ακούσουν και πάμε πιο κάτω. Δεν ακούσατε πως ψάχνουν να βρουν πάτο; Για βάλτε με το μυαλό σας τον πάτο, χωρίς καν του παππού το πεντάευρο για μια μπύρα. Χωρίς καν την δουλειά των δέκα ωρών με αποδοχές δέκα οκτώ ευρώ. Ξεπεσμός! Συνέχεια